Wie ben ik, als niemand kijkt?
Een blog over de vraag die je niet kunt Googlen
Er is een vraag die ik mezelf jarenlang niet heb gesteld. Niet omdat ik hem niet interessant vond, maar omdat hij te leeg was. Te groot. Te veel ruimte voor echo.
“Wie ben ik, echt?”
Niet mijn naam. Niet mijn functie. Niet mijn Spotify-lijstjes of mijn Instagram-highlights. Niet eens mijn trauma’s of mijn successen. Maar: wie ben ik als ik niets te bewijzen heb? Als er geen publiek is. Geen script. Geen applaus. Geen straf.
Ik besloot om een week lang te experimenteren. Geen sociale media. Geen small-talk. Geen spiegel. Geen “hoe gaat het”-antwoorden die ik al klaar had staan. Gewoon ik. In een leeg huis. Met een vol hoofd.
Dag 1
Ik merkte hoe snel ik neig naar performance . Zelfs als ik alleen ben, zet ik onbewust een “self” op. Ik zong luider dan nodig, alsof iemand me zou beoordelen op mijn smaak. Ik keek naar mijn eigen gezicht in de zwarte televisie, om te checken of ik er nog was.
Dag 3
Ik begon te praten tegen de koffiemok. Niet grappig. Niet ironisch. Gewoon: “Waarom voel ik me schuldig als ik niets doe?” De mok antwoordde niet, maar de stilte wel. Ik hoorde voor het eerst hoeveel van mijn dag bestaat uit vermijden . Van stilte. Van mezelf.
Dag 5
Ik vond een brief die ik ooit aan mezelf schreef, op mijn 17e. Hij eindigde met:
“Als je dit leest, hoop ik dat je durft te zijn wie je was voordat de wereld je vertelde wie je moest worden.”
Ik huilde. Niet om de brief. Maar om het feit dat ik hem was vergeten.
Dag 7
Ik deed het licht uit. Zat in het donker. En ineens was daar geen “ik” meer. Geen verhaal. Geen rol. Alleen een ademhaling. Een lichaam. Een aanwezigheid. Geen naam nodig.
En in dat niets, voelde ik iets. Geen opluchting. Geen verlichting. Maar een soort herkenning.
Alsof ik me omdraaide en zei:
“O, jij bent er nog.”
We denken dat we onszelf kennen omdat we ons kunnen beschrijven.
Maar beschrijven is vastleggen.
En vastleggen is vastzetten.
En wie vastzit, beweegt niet meer.
Dus wie ben ik?
Ik ben niet wat ik zeg.
Ik ben niet wat ik denk dat ik zou moeten zijn.
Ik ben de stilte tussen twee gedachten.
De aarzeling voordat ik lach.
De traan die komt zonder reden.
De hand die zichzelf troost in het donker.
En jij?
Wie ben jij, als niemand je ziet?
Als je niet hoeft te scoren.
Niet hoeft te reageren.
Niet hoeft te verantwoorden.
Probeer het eens.
Zet je telefoon uit.
Kijk uit het raam.
En vraag het niet hardop.
Vraag het met je hele lichaam.
Wacht.
Niet op een antwoord.
Maar op een trilling.
Een herinnering.
Een kleur die terugkomt.
Je hoeft geen antwoord te vormen.
Je hoeft alleen maar te voelen
dat de vraag
niet van jou is
maar jij
de vraag
zelf
bent.
Dus niet: wie ben ik?
Maar: wie ben jij, nu je dit leest?
En durf je dat een seconde te zijn, zonder het te delen?
Laat het antwoord los.
Het is al lang niet meer van jou.
Reactie plaatsen
Reacties